Barbara, queen of kitsch

Ooit werkte ik op de redactie van een glossy roddelblad

Op een dag had hoofdredacteur Riek een plan. Er moest een nieuw magazine komen met de naam Beau.

Ze zocht een ontwerper.

‘Goh’, zei ik. ‘Echt iets voor mij.’

Nu moet je weten dat ik toendertijd ambitieuzer was dan marmot Jos B. van de marmottenrace in de AVRO's Wie-kent-kwis.

Het lukte. Ik mocht de gloednieuwe glossy ontwerpen. De tranen stroomden over mijn wangen. Van geluk.

Als een opdrachtgever mij iets vraagt, dan doe ik dat. Maarre… wel op mijn manier. Ook al verbieden ze mij dat.

Hee, Marenthe. Wat krijgen we nou? Wat gebeurde er toen?

Ik haalde menukaarten met koffievlekken uit stoffige dozen. Ik sleepte Franse art deco-letters over de redactie. Ik haalde geborduurde Spaanse ansichtkaarten van de zolder. Alles wat ik in mijn leven verzameld had kwam samen. Ik overlegde met beeldbanken over fotorechten en met redacteuren over copy. Ik borrelde met Mart Visser in een chic hotel. Ik werkte idioot hard voor idioot veel geld.

Hoofdredacteur Riek keek af en toe met een schuin oog naar mijn computer. Ze vond het retespannend. Ik moest haar de hele dag geruststellen.

Ze vroeg mij waarom ik zo’n ouderwets behangetje gebruikte voor deze productie?

Daarom, Riek.

Het was niet uit te leggen. Snap je?

Daar sta ik dan. Vooraan staan Mart Visser en de liefste hoofdredacteur ever.

Eén artikel ging over een wonderschoon vrouwmens uit Engeland.

Ze heette Dame Barbara Cartland en ze was de moeder van de stiefmoeder van Lady Di.

Ze schreef zevenhonderddrieëntwintig novels. Plus een kookboek.

Ze was bijna honderd en had één biljoen (1.000.000.000.000!) novels verkocht

I kid you not.

Haar jurk was roze. Haar gebit, paraplu, matras en zwembad ook.

Wow. Ein-de-lijk iemand die mijn pink attitude begreep. Ik ridderde haar meteen tot soulmate.

The story continues.

Hoe begon Barbara aan een nieuwe roman?

Ze poederde haar neus en nam plaats op haar roze divan. Met hond (die was trouwens wit). Haar tekst dicteerde ze aan een personal assistant in roze jurk alles op. Dat ging in razend tempo. Kan ook niet anders want reken even uit: zevenhonderddrieëntwintig boeken schrijven in pak 'm beet vijfenzeventig jaar.

Juist.

Bij dit soort verhalen smelt ik als boter in de pan.

Ik voel me verbonden met vreemde eenden die hun hartsverlangen volgen. Die zich niet conformeren aan (waarom zouden ze?) en zich opsluiten in leegstaande landhuizen en roze paleizen. Die zich soms verdomde eenzaam voelen omdat anderen hen als raar bestempelen.

Vaak hebben ze een Norwich Terrier, Selkirk Rex of kaketoe. Einzelgängers voelen zich op hun gemak in excentriek gezelschap.

Maar hallo, effe serieus.

Als ik nou een zevende deel zou schrijven van wat zij produceerde en ik word achtennegentig… Dan moet ik vanaf heden twee boeken per jaar schrijven.

Mooi. Ga ik regelen.

Maar terug naar die glossy

Ik voelde me als een kerstboom met gouden piek.

Ik mocht de mooiste beelden van Joan Collins en Catherine Deneuve uitkiezen. Ik maakte kennis met de muze van Carel Willink. Ik ontdekte dat de nieuwe liefde van Sir James Paul McCartney bloedmooi was en één been had. Ik leerde dat bij de paardenraces in Ascot Berkshire hoeden de hoofdrol spelen en dat er bij supermodellen soms een onsje vet werd weg gephotoshopt.

Kortom, ik leerde alles, maar dan ook alles, over de tijdschriftenwereld. En ik vond het gewéldig.

The end.

Ik wens je een betoverend mooie dag.
Doei!

PS: Het kwam tiptop in orde met de glossy. De verkoopcijfers waren gi-gan-tisch hoog en hoofdredacteur Riek was dolblij.

Pfieuw…

O ja, dat vergat ik. Beluister zéker even de afspeellijst van Barbara. Niet geschikt voor Jan en Alleman en fatsoensrakkers.

Hallo Marenthe, nu wil ik aan de slag hè? Dat begrijp je toch wel?

Zohee, heb jij geluk. Ik heb een toffe GRATIS (!) Art Journaling Masterclass voor je. Daar mag jij he-le-maal losgaan.