Vroeger organiseerde ik met mijn ontwerpstudio uitbundige feestjes waar we de muren beplakten met zelfontworpen, rebelse affiches…

Ho. Wacht. Zagen zij niet wat er zich buiten afspeelde? Dat reizende wolkentheater?
Verdraaid. Nee dus. Alles dreef aan hun neus voorbij. Ze keken niet op of om.

Toen ik 26 was werkte ik in Brussel als beginnend art director voor bladen als Marie Claire en Elle Decoration.

Ooit had ik een lover die in containers dook. Als smoorverliefde kalfjes kuierden we, onze handen innig verstrengeld, door de mystieke schemerdonkere straatjes van 's-Gravenhage.

Vóór mij doemt een vrachtwagen op. Ik zie een gozer met een Stetson cap op zijn hoofd en een verveelde hond aan zijn voeten. De jongeman staart me indringend aan.

Hoe wonderlijk is het dat modeminnende dames er hun hand niet voor omdraaien om een duizendje of vijf te spenderen aan een knap tasje van Dior, dat, vervaardigd van blush lamsleer en voorzien van Cannage-stiksel, elegant aan hun met goud behangen arm bungelt.

De meeste artists zijn druk met het zoeken naar hun creative voice.
Kansloos.
Je hebt haar nooit verloren.

Ik nam een boel risico’s omdat ik mijn dromen altijd achterna reis.

Het vreemde is, steeds als ik een sprong wil nemen, begin ik te trillen als een angstige schoothond.

Doodeng vind ik het, springen.

In 1858 liet baron Van Brienen, rechterhand van koning Willem III, een stadspaleis bouwen aan het deftige Lange Voorhout in Den Haag.

Vergeet chocola... Het verhaal begon met tsaar Alexander III in 1885. Zijn vrouw, Maria Flodorovna, geboren als Dagmar van Denemarken, werd door haar familie uitgehuwelijkt aan de tsaar van Rusland…

Iris Apfel x H&M…
Yours Truly zat te kwijlen achter haar laptop. Ja, schaamteloos, I know.

Marenthe’s Super-Startists creëerden prachtige kunstwerken met als thema de oorlog in Oekraïne.

Creatievelingen maken zich vaak reuze zorgen over zaken als:
Is mijn art goed genoeg? Ben ik goed genoeg? Ben ik eigenlijk een artist of eerder een creatieve kwakzalver? Ik schaam me een beetje hoor.

The Peabody in Memphis is een iconisch hotel met vierhondervierenzestig kamers. De Presidental Suite kost twaalfhonderd dollar per dag. Mijn lievelingsoom en -tante, Simon en Trees, werkten er in de eighties als een soort van John de Manager.

Jongons, pak de champagne er maar bij want ik heb bruisend nieuws!

Ooit werkte ik op de redactie van een glossy roddelblad.

Regelmatig krijg ik de vraag: Marenthe, met welke (art) journals werk jij eigenlijk?

Het is natuurlijk een beetje gek: een kerel die in september dertig plastic kerstmannen repareert. In zijn voortuin. In september.

Susy maakte een card deck in mijn cursus Art Card Deck Extravaganza. Ik werd stiknieuwsgierig en vroeg haar het hemd van het lijf. Het mondde uit in een verrassend interview.