Blozende wolken bestaan

De laatste tijd zie ik het overal. Mensen die als zombies naar hun scherm staren.

Gisteren gebeurde het weer. Ik zat in een stampus volle trein en bestudeerde mijn medepassagiers.

Droefgeestig en donker staarden ze allemaal naar het scherm van hun mobiele telefoon.
(Ja. Allemaal.)

Het zag er niet uit.

Ik keek naar buiten. En ja hoor. Daar waren wolken druk bezig met datgene waar ze nou eenmaal goed in zijn. Delicaat zwieren, achter elkaar aan zweven, stapelen, samenklonteren, over elkaar heen buitelen en luchtkastelen bouwen.

Stomverbaasd keek ik weer naar mijn medereizigers.

Ho.
Wacht.
Zagen zij niet wat er zich buiten afspeelde? Dat reizende wolkentheater?

Verdraaid. Nee dus. Alles dreef aan hun neus voorbij. Ze keken niet op of om.

Dus ik dacht: wat vreemd.

Want…

Sinds een tijd maak ik elke ochtend een foto van de lucht vanuit mijn slaapkamerraam. En elke dag zie ik iets anders.

Ik maak geen geintje.

Ik ben obsessed door wat zich boven mijn hoofd afspeelt. Ik word er warempel een beetje gelukkiger van.

Zilveren meeuwen zeilen als toefjes roomwitte slagroom langs de hemel die bezaaid ligt met wollige watten.

Een branieschoppend wolkje, wars van etiquette en regels, vliegt met een rotvaart op de waaiervormige buurwolk af.

Marshmallow wolken in pastelkleuren, opgeschmuckt met fragmentjes zonlicht.

Aquarel regenbogen die de hemel doorklieven als grootse poorten, vergezeld door fonkelende hompjes sterrenstof.

Mijn hemel! Mijn medepasagiers. Ik móet ze waarschuwen.

Eh nee.
Ze zijn druk.
Met het bouwen van luchtkastelen op Tiktok.
Scrollen door digitaal Disneyland.
Hun zelfgecreëerde dampkring bestaat uit hinderlijk gepingel, vluchtige dopamine en digitale zuurstof.

Hmmm.

Virtuele roze wolken bestaan niet. Ze scrollen live boven onze hoofden.

Hoe dan ook: Jij en ik, wij willen flow ervaren. Wij hébben helemaal geen last van FOMO. Wij wéten dat dat scherm slecht is voor onze geestelijke gezondheid. Jij en ik, wij zijn klaar met overprikkeling, en ook met het gepingel. Wij willen rust in ons hoofd en cappuchino drinken onder een machtig mooi wolkendek.

Kijk.

Als jij dat ook vindt, kijk dan vanaf heden naar boven in plaats van naar je telefoon. Zo simpel kan het zijn. De hemel is bloedmooi. Bovendien zit er geen copyright op. Je mag er foto’s van maken, je mag hem schilderen, je mag ermee doen wat je wilt.

The sky is the limit.

Slaap er een nachtje over. Probeer het eens uit. Tien minuten is genoeg.

Bewijs?

Laat ik je nú zien: