Waarom ‘moeiteloos’ waardeloos is
Camille Claudel vroeg aan Rodin:
Wat kan ik maken?
Hij zei:
Begin maar met hakken.
Zo geschiedde.
Claudel werkte zich het schompes. Ze was 24 jaar jonger dan Rodin en verloor zichzelf in haar werk én in hem.
Ze kregen een verhouding.
Toen Camille hem haar beeldhouwwerk liet zien, zei hij: Wat goed. Ik zet mijn handtekening eronder.
Ik hoorde dit verhaal van mijn juf en ik mompelde: Wat een klootzak.
Nee, nee, zei ze. Dat is het misverstand dat kunsthistorici ons blijven voorschotelen. Het zit anders in elkaar.
Nieuwsgierig trok ik een wenkbrauw op.
Juf vertelde over een ander tijdperk waarin je als gezel jaren meewerkte in het atelier van een meester. Waarin je leerde door te máken. Door af te kijken. Door peentjes te zweten. En als de meester jouw werk op een dag goed genoeg vond, zette hij zijn handtekening eronder.
Niet om jouw werk te stelen, maar om het te erkennen.
Het was een gebaar van waardering en erkenning en het betekende: Je bent zover. Je hoort erbij.
Een ander perspectief uit een andere tijd. Met andere waarden dan wij gewend zijn.
Juf ging verder:
Tegenwoordig kopen mensen cursussen voor een habbekrats, kopiëren de hele handel en staan geen moment stil bij wat hun leraar allemaal heeft doorleefd, geoefend, onderzocht en doorgegeven.
Alsof kennis gratis uit de lucht komt vallen.
Terwijl meesterschap wordt opgebouwd uit jaren van toewijding, struikelen, opstaan, doorzetten en zwijgzaam oefenen.
Wat en wie bepaalt de waarde nog van de dingen? Waarom levert het ene kunstwerk een ton op en het andere een paar knaken?
We leven in een wereld die steeds sneller wil, leuker moet, en waarin je een sukkel bent als het niet moeiteloos gaat. Ondertussen verleren we hoe waardevol het is om écht de diepte in te gaan.
AI speelt daar een grote rol in.
We zijn het ambacht aan het verliezen. We zien niet meer waar het werkelijk over gaat.
Vraag aan je oom wat hij van je schilderij vindt, en hij zegt:
Oh leuk!
Terwijl jij er je ziel en zaligheid in hebt gelegd.
Dat zegt hij niet uit onwil, maar uit onwetendheid.
Alleen kunstenaars begrijpen kunstenaars nog. Zij weten wat voorafgaat aan een resultaat: twijfels, keuzes, strijd, volharding.
Zonder die context, verliest kunst haar waarde en haar betekenis.
Maar: er gloort hoop aan de horizon.
(Je kent me: Marenthe de rasoptimist, HA!)
Als je blijft maken ervaar je iets wat alleen jij jezelf kunt geven: voldoening, vreugde en vervulling. Een synthese van hoofd, hart en handen.
Handen liegen nooit.
Vertrouw ze. Blijf verbonden met ze. In deze ontwortelde tijden, waarin iedereen roept maar niemand écht luistert, wijzen zij jou de weg.
Jouw handen en jouw hart weten wat goed voor jou is. Zij zijn je gids. Zet ze aan het werk.
En als je zover bent, dán ga je die skills uitdiepen. Totdat je het meesterschap bereikt.
Daar is het oorverdovend stil. Daar heerst flow, rust en vertrouwen. Daar is het leven zo mooi dat je je in een paradijs waant.
Ik overdrijf geenszins.
Dus ja, ik blijf het zeggen. Tot mijn handen oud en bibberig zijn:
Kunst is een waardevol ambacht.
Eer het. Weet wat jij te doen hebt. Verlies jezelf niet in gemakzucht of snelheid.
Geef niet op.
Nu niet. Nooit niet.
Want wie opgeeft, raakt zichzelf kwijt.
Minder twijfelen, meer tekenen.
Art Journal Hero
Welke Kunstenares schetst Geschiedenis met een Kroontjespen? Waarom is Perfectie Passé en Foutjes maken Fantastisch? En hoe ontketent een Snoezig Souvenir en een Puinhoopje Papier de onverschrokken Heldin in jou? Ontdek het glunderende geheim van Art Journal Hero!
Het is 100% gratis!
