Dior, Designer van Dromen
Modekoning Christian Dior was een legend.
Hoe wonderlijk is het dat modeminnende dames er hun hand niet voor omdraaien om een duizendje of vijf te spenderen aan een knap tasje van Dior, dat, vervaardigd van blush lamsleer en voorzien van Cannage-stiksel, elegant aan hun met goud behangen arm bungelt.
Cannage-stiksel?
Het verhaal gaat dat de hoeveelheid gasten tijdens de allereerste show van Dior zo immens groot was dat de bistro aan de overkant werd ingeschakeld voor extra stoelen. De mesdemoiselles plaatsten hun modische derrières op de rotan bistrostoeltjes die voorzien waren van een cannage-patroon. Na afloop van de show volgde een staande ovatie. Een fabuleus dessin openbaarde zich op de bilzij van de luxurieuze japonnen en voilà, rap daarna deed het Cannage-stiksel zijn intree.
Christian tekende graag buiten
Hij voelde zich als een vis in het water in de betoverende rozentuin, die zijn moeder Madeleine rond hun familiehuis in Granville had aangelegd. De tuincatalogi van Vilmorin-Andrieux werden met ijver bestudeerd en toen Dior uiteindelijk de wereld van haute couture betrad, kwam de zoete geur van zijn jeugddromen bovendrijven. Zijn exuberante baljurken werden luxueus bezaaid met millefiori bloemen, traditioneel geborduurde rozen en handgeverfde zijden bloemblaadjes.
Monsieur Dior was bijgelovig.
Hij naaide steevast een Lelietje-van-Dalen takje als geluksbrenger in de zoom van zijn japonnen.
Daarnaast raadpleegde hij regelmatig zijn tarotkaartlezer.
J’adore…
Toen hij overleed kwamen er meer dan 2500 belangstellenden op zijn begrafenis, inclusief de 21-jarige Yves Saint Laurent. Na de begrafenis werd Yves met een melancholisch peinzende blik vereeuwigd door LIFE Magazine. Hij had niet alleen zijn mentor verloren, maar stond ook op het punt om 's werelds jongste couturier te worden.
Enfin.
Een week geleden slenterde ik over de Dam in Amsterdam met een spuuglelijke gifgroene shopper aan mijn arm. Ik moest delicate jurken ophalen voor mijn kersverse fotoshoot die afgelopen vrijdag het licht zag.
En wat ziet mijn oog?
Dit:
Een piramidale muur, beplakt met afbeeldingen van maagdelijk witte Dior jurken, besmeurd met woeste hanenpoten in de vorm van pikzwarte graffiti.
Ik krijg een instant aha-erlebnis.
Om mij heen haastten hamburger-etende mensen zich door de winkelstraat. Ze lopen allemaal door.
Behalve ik
Mijn blik glijd over de majestueus behangen gipsplaten. Deze beelden voeden mijn artistieke hart.
Het was er altijd al: de diep menselijke behoefte om een spoor achter te laten. Iedereen kent het beeld van kunstenaars die, gekeerd tegen de establishment, rondrennend in het holst van de nacht, gewapend met spuitbussen, hun woeste signatuur droppen op doodse gebouwen, betongrijze viaducten en verlaten treinen. Kunstenaars willen sporen van hun existentie achterlaten die hun zichtbaarheid en onsterfelijkheid waarborgen.
Een prêt-à-porter japon van Monsieur Dior kost een slordige 4000 euro. Hier, op de Dam van Amsterdam, wordt een haute couture concept in één klap neergesabeld.
En ook weer niet
Graffiti artists worden vaak genadeloos gekaderd door de media en geassocieerd met drugs, criminaliteit, hangjeugd en werkloosheid. Ik geloof daar geen klap van. Veel grafiti artists hebben gewoon een baan en kinderen en betalen belasting.
Toch word ik door iets getriggerd.
Wat is dat?
Plots weet ik het
Mijn innerlijke muze begint te joelen.
Hier ontmoeten schijnbare tegenstrijdigheden elkaar, ze strikken elkaar en komen tot vers gebakken fonkelnieuwe vormen. Wat in eerste instantie geen mens opvalt maar wat niettemin zacht schreeuwend om aandacht vraagt. De boodschap achter de boodschap. De diepere lagen en de waarde die ze toevoegen. Of wegnemen.
Modeontwerpers als Bas Kosters en Walter Van Beirendonck begrijpen dat. Zij vervlechten opgeklopte splendeur met shockerende taboes. Zij schuwen geen grenzen. Ze DOEN. En daarom worden ze geroemd.
Geniaal.
Terug naar de Dam in Amsterdam.
Ik hou niet van perfectie. Daar kan ik niks mee. Wel adoreer ik onvolmaaktheid, scheurtjes, littekens en barsten.
Perfecte imperfecte volmaaktheid
Daar schuurt het. Daar ademen emotie en glans. Japanners hebben er een woord voor: Kintsugi.
There is a crack in everything; that's how the light gets in.
Op deze muur zie ik twee genieën aan het werk: de modekoning en de graffiti artist. Kijkend vanuit hun eigen perspectief.
Blijven kijken naar wat er om ons heen gebeurt vanuit een oprechte nieuwsgierigheid opent de poort naar magie en inspiratie.
Ik schrijf er een boek over.
Wees een ontwerper van dromen.
Onbesuisd en groots.
Dat wil ik jou vandaag meegeven.
Zeg, wil jij jouw artistieke hart ook weer vol gloed laten dromen?
Dat kan! Maar écht!
Jubelend nodig ik jou uit voor mijn Membership.
Ik leer je opnieuw kijken, dromen en vertrouwen. Ik laat je proeven van karmijnrood geluk en snuffelen aan hemelse ideeën.
Jouw innerlijke muze wordt als een gevierde heldin onthaald. Elke dag opnieuw.
Zij (of hij!) kan zich hier aanmelden.
Met karmijnrode imperfecte groet,
Marenthe 💞
